Dit jaar werd net als vorig jaar besloten om met de Alzheimers een rondje Alpen te maken. Dit jaar gingen we dus wel. Vorig jaar was namelijk de sneeuw verdwenen toen we wilden vertrekken en werd het op het laatste moment toch weer een Scandia-tour.
We waren nu met maar 4 man en 3 spannen, Road-capitano, Vlammetje, Bendrbij et moi Wouter. What's in a name?
De overige leden van de vaste bemanning konden zich niet vrijmaken dit jaar, zakelijke bezigheden, studie, gezondheidproblemen en achterstallig onderhoud aan het rollend materiaal.
Ook het vertrek had nogal wat voeten in aarde. Waren Antonio, Harry en Ben al op vrijdag 1 februari vertrokken, ik had het weekend zelf nog het één en ander weg te werken en maandag een belangrijke afspraak bij de notaris.
Maandag 4 februari rond 13.00 uur vertrok ik dus pas. De andere 3 waren inmiddels al weer uit Zwitserland vertrokken, waar zij een wintertreffen ( in de sneeuw) hadden bij de motorclub MCP Les Baroudeurs. Zij reden mij tegemoet.
In de loop van de middag werd de eindbestemming bepaald waar wij ons zouden herenigen, een hotel in Wangen in Zuid-Duitsland, voor mij zo'n 785 km knallen over de autobahn, waar ik net na 21.00 uur aan kwam. De heren kwamen net terug met een stapel pizza's, dus het eten was ook al geregeld.

Had ik op de heenreis in de regen en temperaturen dik boven nul gereden, in Wangen lag al de eerste sneeuw, niet op de weg, maar wel een wit landschap. Dit bleef ook zo het merendeel van ons weekje. Het werd een uiterst aangename week, gezelligheid troef, weinig technisch malheure, zelfs een cross over de bloedheten slingerwegen rondom het Comomeer om tenslotte weer af te koelen in de sneeuw boven op de Kleine St Bernard.

Het kleine gezelschap had zondag 10 februari weer verplichtingen thuis. Ik ben met hem meegereden tot in de Haute Jura in Zwitserland, Neirivue. Vandaaruit ging ik naar mijn zus en man die in de Auverge wonen. Ik had in de Garmin alleen hun adres ingevoerd en liet de route over die de Garmin voor mij op het scherm toverde. Het bleek een geweldige mooie route te zijn. Alleen binnendoorroutes, slingerend en zelfs wit. Zo'n 100 km voor de eindbestemming begon het van lieverlee te sneeuwen. Geweldig mooi. Ik was alleen dus toch maar iets kalmer met het span door de bochten. Alleen zo'n ding uit een sneeuwwal zeulen lukt niet. Zonder rare dingen kwam ik bij mijn zus aan.
Na een paar dagen zat het er ook voor mij op en ging ik richting het noorden. Ik had eigenlijk de reis over 2 dagen verdeeld, maar het ging allemaal zo vlot en soepel, ondanks de witte wegen in de Vogezen. Deze dag stond uiteindelijk 705 km op de teller toen ik in Limburg het span in de garage parleerde.

Ik heb een heerlijke vakantie gehad dankzij mijn reisgezellen en gelukkig weinig ( technische ) problemen. Als afsluiting ging ik het weekend van 15, 16 en 17 februari naar het Altes Elephantentreffen aan de Nübrgring. Waar ik ook weer de nodige bekenden tegen kwam.

Mijn wintertreffen zitten erop.

Met waarbenjij.nu werden onze vordering voor de achterblijvers bijgehouden.

het Walhalla opent zich

van het zwart.....

....naar het wit

koffiestop, uiteraard buiten

Harry zonder remmen

weg kwijt

Ofenpas

Vanwege gesloten bergpassen zijn autotreinen en tunnels een "verplicht" alternatief

s'avonds koken wij ons eigen potje in Herberg Ascharina

's morgens eerst buiten kijken of het gesneeuwd heeft

vertrek vanaf Ascharina, even een kort moment op de witte weg

O, ja, Harry's remmen moesten ook nog gemaakt worden. Bij de BMW-dealer in Chur worden originele remblokken gescoort EN gemonteerd

We komen in een hittegolf terecht, een hotel bij het Comomeer, Italië.

De schade aam Harry's span. Oeps, boven op de berg in de sneeuw even een 360-er gemaakt, althans bijna 360 want ik eindigde voortijdig tegen de richtingaanwijzer

Na de overnachting aan het Comomeer, wordt het crossen met onze stalen rossen. Geen sneeuw, stroeve weg en eigenlijk bloedheet gezien onze winterkleding. Wij jagen weer zo snel mogelijk weer richting het witte spul

dit lijkt er meer op wat we zoeken, richting de Kleine St. Bernard

Net over de grens vinden we op de top een hotel. Onze dagelijkse bezigheden. Het verslag en foto's via de laptop op www.mcalzheimer.waarbenjij.nu zetten

Harry's belt met Ivon

en Ben let op zijn vitamientjes

Harry de strenge meester

we missen ergens een afslag en komen uit op een ski-piste. Na de nodige verbaaste blikken van skiërs alsof we aliens waren weer de goede weg gezocht

's morgens voor vertrek uit Neirivue, Haute Jura in Zwitserland, eerst de spannen sneeuwvrij maken. Vanaf hier gaan Antonio, Ben en Harry richting Nederland. Ik ga dus naar mijn zus in de Auvergne

richting de Auverge begint het te sneeuwen. Voor mij zo'n 100 km sneeuwpret

Op weg naar Nederland rijd ik weer heerlijk op besneeuwde wegen.

::home::
Naar boven